O kadar çok kendimizden vazgeçmişiz ki...
Ama bir o kadar da benciliz ki...
Sırf sonrasında alacağımız kötü tepkiler bizi huzursuz etmesin diye
yapmak istediklerimizden vazgeçiyoruz... Sevdiklerimizi üzmek uğruna...
Kendi istediğimizden vazgeçmek... ironik...
Bunun uğruna...
Sevdiklerimizi üzmek... bencillik...
Bu durum üzerine aklımda tek bir cümle dolaşıyor... sürekli...
"İki ucu boklu değnek!"
.JPG)
Ne güzel özlü söz . Ancak bu kadar güzel ifade edilirdi :D
YanıtlaSilAma madem sevmişiz, sevdiklerimiz bizim yaptıklarımızdan üzülmez ki demek istiyorum da, saçmalıyorum ben zannımca. Öyle bir üzülürler ki...
sevdiklerimiz daha fazla üzülüyor Nilhanım. çünkü aynı senin düşündüğün gibi o da diyor ki kendi kendine "beni seviyor, yapmaz!" sen, nasılsa beni seviyor, alttan alır düşüncesiyle yapınca da kırılıyor haklı olarak... :(
YanıtlaSilÇok takılıyorsun sen şu ikili ilişkilere. Senin sonun iyi değil.
YanıtlaSilneye takılayım ki başka? hayatımız ikili ilişkilerden ibaret zaten :))))
YanıtlaSilama sonumun iyi olup olmadığı şüpheli gerçektende :P
''Sevdiklerimiz'' bizi bu özelliklerimizle tanıdılar bir kere.Beklentileri hep aynı olacak.
YanıtlaSilO nedenle, bu saatten sonra değişsek bile kabul etmezler gibi geliyor Sibelim :(
Haklısın Zeugmam :)))
Sil