Dert ortağım benim

Son günlerde hayat çok zor geliyor blog. Kaç gündür buraya bir şeyler karalayasım var...

Son günler anneliğimi sorguladığım günler... yine... ve yeniden...

Bu bloğu açmamın sebebi bu aslında biliyor muydun? Anneliğimden yine şikayetçi olup, oğlum için yazdığım blogta döktürdüğüm bir günde, takipçi arkadaşlarımdan biri, buraya bu kadar olumsuzluk yükleme demişti. Ben de madem burada sıkıntılarım görülmek istenmiyor, en iyisi döküp saçacağım bir blog açayım demiştim... ve burası doğdu...

İşte, bugün de dökülesi bir gün...

ama ben yazdım yazdım sildim...

yine yazdım ve yine sildim...

Kısacası blog...
ileride oğlum "Ben mutlu bir çocukluk geçirdim, annem annelerin hasıdır!" der mi...

Emin değilim... :(

Bugün

Oğlum çok okunmaya değer...

Bugün beni değil, onu okuyun :)

http://www.tibetdiyari.blogspot.com/2013/02/su-gibi.html

Ben seni sevdim

Ben senin en çok sesini sevdim
Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi
Önce aşka çağıran,sonra dinlendiren
Bana her zaman dost, her zaman sevgili
Ben senin en çok ellerini sevdim
Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde
En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak
Ben senin en çok gözlerini sevdim
Kâh çocukça mavi, kâh inadına yeşil
Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar
Hiç biri gözlerin kadar anlamlı değil
Ben senin en çok gülüşünü sevdim
Sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran
Unutturur bana birden acıları, güçlükleri
Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman
Ben senin en çok davranışlarını sevdim
Güçsüze merhametini, zalime direnişini
Haksızlıklar, zorbalıklar karşısında
Vahşi ve mağrur bir dişi kaplan kesilişini
Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim
Tüm çocuklara kanat geren anneliğini
Nice sevgilerin bir pula satıldığı bir dünyada
Sensin, her şeyin üstünde tutan sevdiğini
Ben senin en çok bana yansımanı sevdim
Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni
Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim
Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni...

Ümit Yaşar Oğuzcan

önce ben!

Burcumun insanıyım ben sanırım...

İkizler burcuyum işte. Bir öyle bir böyle...

Şunu belirtmek isterim ki; bizim burç sanıldığı gibi kararsız ve dengesiz değildir. En büyük sorunumuz karar verme sürecimiz... Zaman alıyor biraz. Sanırım garanticilikten... Bu aşamada yakınımızda olan da sanır ki çok kararsızız, çok dengesiziz... alakası yok!!!

Ama şu konuda hak verebilirim; kendimizi sevmek konusunda pek başarılı olduğumuz söylenemez...

Misal ben sabah kendimle çok barışıktım ama biraz önce kilo verme aşamalarımın fotoğraflarına baktım, en zayıf olduğum dönemi çok beğendim, o yüzden şimdi kendime küsmüş vaziyetteyim...

Sonuç:

Gidip bir şeyler yesem hiç fena olmayacak!...