Mürüvvet

Aslında bu bayram Karasu'ya hiç gitmeye niyetim yoktu... ama...

...ama... biz dayımı ikinci kez everdik, bayramın üçüncü günü...

İlk evliliğinde daha bebeydim sanırım, o yüzden ikinci evliliğine şahit olmak ilginç oldu benim için.

Ben dayıma küçükken "Adit" dermişim...
Hani "İsmail" ve "dayı"nın karışımı desem değil. Nasıl bir dil sürçmesiyse artık!

Annemler 7 kardeşler. 3 dayım, 3 teyzem var. Dayılarımın içinde Adit'imin yeri bende çok ayrı.

Dünyaya bakış açısı, hali, tavrı... ama özellikle gençlere ve çocuklara yaklaşımıyla ve büyük ihtimalle ilk görağrısı olmamdan sebep bana olan tavrıyla da tabii...

İlk evliliğinde onunla vakit geçirme şansım olmadı pek... Yengemden ötürü pek gidemezdim onlara. Pek hoşlanmazdı misafirden... Tek şansım onu Karasu'da görmek ya da onun İstanbul'a gelmesini beklemekti...

Ona olan sevgim kadar, özlemim de büyük anlayacağınız. 41 yaşında koca bir kadın olarak şimdi itiraf ediyorum ki; boşanmasına çok memnun olmuştum, bu duygumdan da utanmıyorum :)

Bu boşanma olayına sadece kendim için sevinmedim, yanlış anlaşılmasın ama içinde bencillikte var tabii... 35 yıllık dolu dolu bir özlemi giderme şansım doğmuştu artık :D

Neyse... yine konuyu uzattım :)

Mesele şu ki; bu dünyada kimseyi mutlu etmen mümkün değil. Dayımın ikinci evliliği ile ilgili kardeşler arasında memnuniyetsizlik söz konusu... Annem ve iki teyzem dışında... Büyük teyzem ve diğer iki dayımın pek hoşuna gitmedi durum...

Biri gelin adayımızın mezuniyet yılından memnun değil (dayım üniversite mezunu). Biri gelin adayımızın uzaktan akrabamızın eski eşi olmuş olmasından memnun değil (eşi öleli 13 yıl olmuş), biri tipini beğenmiyor, biri ıvırını, diğeri zıvırını...

Kimse bakmıyor ki; uzun zamandır süre giden dostlukları aşka dönmüş, birbirleri olmadan yapamaz, birbirlerini özler olmuşlar. Sevmişler kardeşim bu insanlar birbirlerini SEVMİŞLER!

Nikahları kıyılırken ikisinin de gözlerindeki pırıltıyı, etrafa yayılan heyecanlarını görmelerini isterdim. Ne yazık ki, bizden başka şahit olan olmadı... Uzun zamandır dayımı bu kadar içten gülerken görmemiştim...

Sevgili ADİTim... sen sadece sevmeye değil, sevmelere layıksın.

Umuyorum, diliyorum bu sefer gerçekten sevecek, sevilecek, mutlu olacaksın...

Gülen yüzün hiç solmasın... bir yastıkta kocayın inşallah...