Şöyle böyle...

Yaşım ilerledikçe grip beni fena vurur oldu. Perşembe günü aniden başlayan hapşırık ve burun akıntısı, hızla bünyeyi vurdu. bir günden ne olacak, idare ederim diye işe geldiğim cuma günü, gecenin bir yarısı çıkmak zorunda kalınca, cumartesi ölüden farkım kalmadı.

Neyseki koca bücürü aldı da, biraz yatıp dinlenme şansım oldu...

bu hastalıklar gelip geçici tabii. Allah kalıcı hastalık vermesin.

Evlenmeden önce bir dönem ailemi kaybetme korkusu sarmıştı beni. Sürekli onlardan birini kaybedersem ben ne yaparım korkusuyla geceleri uyku bile uyuyamaz olmuştum. Kalp çarpıntılarıyla yaşıyordum resmen. Çalan her telefonu kötü haber gelecek korkusuyla açmaya korkar olmuştum.
Bu korkuyu nasıl yendim hatırlamıyorum. Oğlum doğduktan sonra da benzer duyguları yaşadım, özellikle astım atağı geçirdikten sonra. Onun da üstesinden geldim bir şekilde ya da geldim sanıyorum bilmiyorum.

Annem geçenlerde fenalaşıp, artık doktora gitmesi gerektiğine karar verdi.
3 günlük kontrollerden sonra kalp kapakçığında sorun olduğu ortaya çıkmış. İlaç tedavisiyle geçmezse anjiyo olacakmış. Durumun henüz büyütülecek boyutta olmadığını biliyorum ama bu sefer yüksek olasılıklar yüzüme çarptı işte. Sarsıldım, sendeledim...

Şu anda buraya sadece yakalayabildiklerimi yazıyorum, kafamdaki karman çormanlık buraya yansıyor farkındayım ama müdahale edemiyorum işte. Etmekte istemiyorum zaten.

Anlayın işte siz beni...

Bir garip hallerdeyim...