Bilinmezliğe

 
Elele ağaçlı rampa yolda yürüyorlardı. Yoldan o sırada hiç araba geçmiyordu ve ağaçların hışırtısı ortama o kadar güzel bir huzur yayıyordu ki; hala nasıl bu kadar huzursuz hissettiğine anlam veremiyordu. Aslında bu duyguya tam anlamıyla huzursuzluk diyemezdi ama isimlendiremiyordu bir türlü.

Bu ana kadar sürekli dilde olan, resmiyete dökülmüştü artık. Yoksa bu zamana kadar inanmamış mıydı gerçekleşeceğine? Belki de öyleydi. Bir çok hayalinin, olmasını istediği bir çok şeyin gerçekleşmemesine, kendi isteklerini başka ihtiyaçlar yüzünden geri plana atmaya o kadar alışmıştı ki, bunun da gerçekleşeceğine inanmamış olma ihtimali yüksekti.

Dönüp Cezir’e baktı. Yüzündeki sakinliğe rağmen, onun da çok düşünceli olduğuna kanaat getirdi. Kendisi gibi mi hissediyordu acaba?

“Artık her şey somutlaşıyor. Laftan çıkıp gerçeğe döküyoruz. Yakında resmi olarak karı-koca olacağız.”
Kısa bir sessizlikten sonra devam etti : “Hiç bu noktaya geleceğimizi düşünmüş müydün? Seni de benim gibi korkuttu mu bu durum?”

Cezir’e hep dürüst olmuştu bugüne kadar o yüzden bu cümleyi kurarken onun kendisini yanlış anlayacağını hiç düşünmemişti bile.

Cezir gülümsedi. “Korkuttu diyemem ama bir an için yüzüme tokat yemiş gibi hissettim açıkçası. Korkuttu diyemem çünkü evlenmemizin yanlış olduğunu düşünmedim hiçbir zaman.  Ama bir an için “evlilik” ismi beni ürküttü doğrusu. Şimdi düşündükçe komik gelmeye başladı bu durum.”
Bir kahkaha attı “Med, yoksa artık benimle evlenmek istemiyor musun?”
“Hayır, hayırr! Tabi ki istiyorum ama sanırım aslında hissettiklerimi sen daha doğru cümlelendirdin. “evlilik kurumuna” olan bir ön yargı demek daha doğru sanırım.”

Gülüştüler...

Birbirlerini anlamış olmanın, duygularını ortaya koymanın ferahlığıyla, sarmaş dolaş, yolun tadına vara vara çıktılar rampayı...

Önceki bölümler için tık tık...

Fotoğraf internetten alıntıdır.