Daldan dala

Çoğu zaman düşünceleri dile getirmek, daha doğrusu yazıya dökmek ne zor.
Yazma kabiliyetim olmasını çok isterdim. Okuyanı yormadan, sıkmadan yazdıklarım su gibi okunsun isterdim.

Sevdiğim yazarlar var herkes gibi benim de. Onların bile bazı kitapları bir diğeri gibi akıcı ve okunur olmayabiliyorken, benim burada kendimi anlatabilmem insanlara ne kadar kolay olabilir ki. Zaten ben neden insanlara kendimi anlatayım ki? Beni bilen biliyorken değil mi?

Sormaya başlarsam iş bloğu kapatmaya bile gidebilir. Halbuki burası benim iç dökme saham. Kendi kendime konuşmalarım, iç sesimi dinlemelerim, içimde tutmaktansa dışarı döktüklerim.

Kıyamam...

Neyse... Becerilerim olmasını isterdim.

Dün yemekte konuştuk, arkadaşımın kayınpederinin 10 parmağında 10 marifet varmış. Adamın terzilikten, ressamlıktan, her türlü enstrümanı çalmaya kadar yapmadığı şey yokmuş. Zaten kendisi de “Ellerimle yapamayacağım şey yok!” dermiş.

Kendini bilmek, kendine güvenmek böyle bir şey işte.

Ben bir şeyler tasarlayabilirim. Önüme atın malzemeleri çok güzel kolajlar yapabilirim ama tasarladığımı çizmemi isteseler çizemem. Misal bu sabah bir uyku perisiyle işbirliği yaptım. Çok güzel bir şey tasarladım. Bu tasarladığımı bir kolajla ortaya dökmem mümkün değil, kesinlikle çizmem lazım. Yani böyle bir becerim olmadığına göre, ne yapmalı şimdi.

Ben çok kolay pes eden biriyim. Pes etmeden önce bunu hayata geçirmek istiyorum... da... nasıl?

Ben en iyisi bir ressam periyle de anlaşma yapayım. Belli mi olur, yarın uykumdan bir ressam olarak kalkarım belki, mucize denen bir şey var bu hayatta di mi? :)

Karikatür Piyale Madran'a ait sanırım, aldığım sitede bilgisi yoktu. Gerçi bana bunun kadınlı versiyonu lazımdı ama durumu yeterince dile getiriyor sanırım ;)